Biografija

Mihail Aleksandrovič Bakunjin je rođen u plemićkoj porodici na posedu Prjemuhino u tverskoj oblasti, u Rusiji, 1814. godine.

Nakon kratke karijere u vojsci 1835. godine odlazi na studije filozofije u Moskvu gde vreme provodi u društvu s Bjelinskim, Hercenom i Ogarevim, upoznaje se s klasičnim nemačkim idealizmom, a posebno sa Hegelovom filozofijom. Godine 1840. odlazi u Nemačku gde nastavlja studije filozofije i gde se pod uticajem levih hegelijenaca razvijaju njegovi radikalni pogledi. Nešto kasnije, u Parizu, upoznaje se sa Prodonom i Marksom, stupa u kontakt s poljskim emigrantima i teži stvaranju demokratske federacije slovenskih naroda.

Učestvuje u praškom, kasnije i u drezdenskom ustanku nakon koga, 1849. godine, biva uhapšen i osuđen na smrt, pa pomilovan i poslat na doživotnu robiju. 1851. godine je izručen Rusiji, gde gotovo sedam godina provodi u tamnicama. Nakon progona u Sibir uspeva da, preko Japana i SAD-a, dođe do Londona 1861. godine.

Nastavlja svoju aktivnost u slovenskim emigrantskim krugovima, te radi na razvijanju svoje anarhističke teorije. Član je Međunarodnog udruženja radnika (I Internacionale) od 1867. godine i u stalnom sukobu sa Marksom koji predsedava Generalnim većem Internacionale. I pored podrške svih radničkih organizacija članica Internacionale, na monitranom kongresu u Hagu 1872. godine biva izbačen iz Internacionale, povlačeći sa sobom veliki broj sekcija.

Kasnije sudeluje u ustancima u Francuskoj (Lijonu, 1870), Španiji (1873) i Italiji (Bolonja, 1874).

Umire u Bernu, u Švajcarskoj, 1876. godine.