Fašizam nakon II svetskog rata nije nestao, pošto nisu nestale ni društvene okolnosti koje ga izazivaju, a sami fašisti i njihove grupe, kao i monarhističke, te nacionalno-”antifašističke” grupe su nakon poraza u velikom ratu, korištene i obučavane od strane liberalno-demokratskih zapadnih vlada, sigurnosnih službi, u okviru tajnih NATO misija, kao jedno od sredstava u borbi protiv unutrašnjih i spoljašnjih neprijatelja u tadašnjem svetu podeljenom Hladnim ratom. Danas su zastave sa kukastim krstovima prepuštene instrumentalizovanim uličnim nasilnim grupama kao jedno od sredstava straha i represije nad zajednicom, a logika i mehanizmi fašističkih tendencija pronašli su svoje mesto unutar institucija koje se kriju iza priča o “demokratskim vrednostima”.
Danas, na dan oslobođenja Beograda, želimo da ponovo skrenemo pažnju javnosti na postojanje fašističkih grupa u Srbiji (u slučaju partije G. Davidovića i na njeno učešće na lokalnim izborima), i želimo da povećamo spremnost društva na borbu protiv njih, isto kao i protiv političkih i ekonomskih činilaca koji podstiču fašizam i odnose moći – od konzervativnog i autoritarnog tereta srpskog društva, preko desničarskih političkih partija kojima fašističke grupe služe kao neformalna omladina, do same atmosfere represije i nasilja u našim gradovima i lokalnim zajednicama, prouzrokovane tajkunskim kapitalizmom i nacionalističkim divljanjima iz nedavne prošlosti.
Međunarodni monetarni fond je institucija koja ostavlja iza sebe bedu i pustoš širom sveta. Njen zadatak je održavanje stabilnosti globalne kapitalističke ekonomije, što u suštini znači obezbeđivanje uslova bogatima da (p)ostanu bogati(ji), a siromašnima da (p)ostanu siromašni(ji), kao što možemo osetiti iz ličnog iskustva i svakodnevnog života ili videti iz primera argentinskog ekonomskog kraha iz 2001, kenijskog skandala, podrške vojnim diktaturama (argentinskim, čileanskim, salvadorskim, itd.) ili kroz zalaganje za ukidanje zdravstvene zaštite i usvajanje niza zakona koji su usmereni direktno protiv zajednica i radničke klase. Već se i po lokalnim medijima mogu nazreti informacije o novim udarima na zajednice i naše živote koje MMF uz pomoć srpske vlade i bankara priprema u narednom periodu, pored već najavljenih masovnih otpuštanja.
Policijska represija i kontrola su u porastu širom “demokratskog” Zapada i “majke Rusije” i to uz pomoć najnovijih tehnologija nadgledanja, prisluškivanja i preventivnog delovanja protiv “elemenata koji mogu da destabilizuju” postojeći kapitalistički poredak. Nova arhitektura bezbednosti EU i NATO (sa sličnim procesima u Rusiji) koja se razvija u poslednjih dvadesetak godina, međutim, nema za cilj da obezbedi “siguran dom” u “slobodnom društvu”. Naprotiv, ona je uvećala mogućnosti državne kontrole društva. Bez obzira da li na nacionalnom nivou vlast drže “demokratske” ili “patriotske” struje, širom Evrope su na delu slične igre usvajanja novih tehnologija, represivnih zakona (uz označavanje slobodarskih i antifašističkih grupa kao ekstremističkih), tehnika i doktrina u sudskim, vojnim i policijskim aparatima. U borbama za svoje parče moći i njenu odbranu na svetskom ili lokalnom nivou, akteri poput političkih partija, međunarodnih organizacije kakve su NATO, G8 ili institucije Europol (Eulex), Frontex itd, stvaraju podele unutar samih zajednica kao i klimu diskriminacije, nasilja i straha prema pripadnicima/pripadnicama manjinskih grupa, imigranata, izbeglica kao što možemo videti u borbama od Grčke, preko Italije do Francuske i Velike Britanije ili “majke Rusije”. Sredstva kontrole se umnožavaju, ali i glasovi svih onih koji su obespravljeni ili ugnjeteni.
Srbija, naravno ima svoju bogatu tradiciju batinanja i hapšenja političkih neistomišljenika i “bundžija”, a moć policijskog i državnog aparata se najbolje pokazuje u situacijama kada treba zadiviti diplomatu iz strane države i kada čitav grad ostane u blokadi iz navodno bezbedonosnih razloga, a građani Beograda povrh svih svojih muka i problema, moraju još da se dovijaju kako da dođo do svojih radnih mesta i domova. A tobože se proslavlja dan oslobođenja koji bi po logici stvari trebalo da bude praznik čitave zajednice. Iz ove perspektive sinoćnje privođenje aktivista i aktivistkinja Antifa BGD nije iznenađujuće, ali je za celo društvo alarmantna situacija u kojoj je i samo lepljenje plakata po gradu postalo subverzivna akcija zbog koje se završava u policijskoj stanici.
Sećate li se toga iz nekih drugih vremena?
Sinoćnja akcija je na simboličan način spojila skoro sva polja delovanja grupe Antifa BGD – antifašizam, težnju ka slobodarskom socijalizmu, kritiku kapitalizma, kao i borbu protiv represivnih sistema i politika, bez obzira na njihov ideološki predznak.
Uzajamna pomoć i solidarnost, protiv nasilja i nepravde!
Antifa BGD,
oktobar 2009.